آموزش کمانچه

کمانچه از سازهای معروف موسیقی ایران و از جمله سازهای زهی – آرشه‌ای به شمار می‌رود و آموزش کمانچه در ایران از محبوبیت زیادی برخوردار است.

می‌توان گفت بعد از تار، کمانچه مهم‌ترین ساز موسیقی ایرانی است.

آموزش کمانچه در ایران قدمتی طولانی داشته و از محبوبیت بالایی بین موسیقیدانان برخوردار است.

آموزشگاه موسیقی کرج با برخورداری از اساتید با تجربه در آموزش کمانچه و همچنین برگزاری کنسرت‌های گروهی و انفرادی فعالیتی درخشان دارد.

این ساز علاوه بر شکم، دسته و سر، در انتهای پایینی ساز، پایه‌ای دارد که روی زمین یا زانوی نوازنده قرار می‌گیرد. نوعی از کمانچه معروف به کمانچه لری وجود دارد که پشت باز است و مردمان لر به آن «تال» می‌گویند.

ساز دارای کاسه کروی و توخالی و معمولاً از جنس چوب توت است که به صورت ترکه‌ای ساخته می‌شود و مقطع نسبتاً کوچکی از آن در جلو به دهانه‌ای اختصاص یافته و روی دهانه پوست کشیده شده و بر روی پوست، خرکی تقریباً شبیه به خرک تار و نه کاملاً عمود بر سیم‌ها قرار گرفته‌ است.

دستهٔ ساز، لوله‌ای تو پر است و به‌طور نامحسوس به شکل مخروط وارونه خراطی شده‌ است.

انتهای بالایی این لوله، توخالی و در طرف جلو شکاف دارد که نقش جعبهٔ گوشی‌ها را می‌یابد. دسته فاقد پرده می‌باشد.

سر ساز متشکل است از جعبهٔ گوشی‌ها که در دو طرف آن هر یک دو گوشی کار گذاشته شده و یک قبه که در بالای جعبه قرار گرفته‌است. طول ساز تا سر قبه حدود ۸۰ سانتی‌متر است.

کمانچه نه تنها در موسیقی دستگاهی، بلکه در موسیقی مقامی ایران نیز کاربرد فراوان دارد.

معرفی ساز کمانچه‌‌های محلی

کمانچه‌های محلی نیز جزو ساز‌های زهی آرشه‌ای هستند. این ساز در مناطقی مثل شمال خراسان، گلستان (مناطق ترکمن نشین و کتول)، شرق مازندران، دامغان، طالقان، گیلان، آذربایجان شرقی و غربی، کرمانشاه، لرستان، چهارمحال بختیاری و فارس متداول است.
کمانچه‌های محلی را با نام‌هایی مثل کمانچا، کمونچه، کمان، قیجاق، موکش و تال هم معرفی می‌کنند.

تفاوتی که کمانچه‌های محلی با نوع شهری دارد به شکل و ساختمان کاسه‌ی طنینی برمی‌گردد به طوری که در دو نوع کاسه‌های پشت باز و کاسه‌های پشت بسته وجود دارد.